Opcje na akcje rachunek zysków i strat

Cechy badawcze Opcje na akcje: Rachunek wyników, bilans Wpływ opcji finansowych na sprawozdanie finansowe jest często niezrozumiany dla inwestorów. Ta kolumna zbada wpływ opcji na akcje w bilansie i rachunku zysków i strat. Będzie również zawierał przykład wpływu opcji na rozwodniony zysk na akcję. Phil Weiss (TMF Grape) 12 października 2000 W zeszłym miesiącu napisałem wprowadzenie do opcji na akcje, w którym przejrzałem aspekty wynagrodzeń, główne zalety i wady oraz różne rodzaje opcji, które można przyznać. Chciałbym kontynuować tę serię z omówieniem wpływu opcji na akcje w bilansie i rachunku wyników. Moja dzisiejsza dyskusja skupi się na niekwalifikowanych opcjach na akcje (NSO). Jeśli nie znasz tego terminu, wróć do mojej wprowadzającej kolumny. Jednym z największych zastrzeżeń do rozliczania opcji na akcje jest to, że zdecydowana większość firm nie rejestruje żadnych kosztów rekompensat związanych z przyznawaniem opcji na akcje. W rezultacie, te spółki, które rozliczają się z opcji na mocy APB 25 (pierwotny główny podmiot rachunkowy opisujący sposób traktowania opcji na akcje zgodnie z ogólnie przyjętymi w Stanach Zjednoczonych zasadami rachunkowości (GAAP)) nie mogą odliczać korzyści z podatku dochodowego uzyskanego z wykonania takie opcje. Zamiast tego ulga podatkowa przechodzi przez sekcję kapitału własnego w bilansie spółki. W wielu przypadkach kwota świadczenia znajduje odzwierciedlenie w zestawieniu zmian w kapitale własnym. Ponieważ księgowość jest systemem podwójnego wjazdu, drugą stroną zmiany na kapitał własny jest obniżenie podatku dochodowego płatnego na rzecz IRS. Zasada Zasada skarbu Zasady rachunkowości wymagają jednak, aby wspomniana powyżej ulga podatkowa znalazła odzwierciedlenie w wyliczeniu rozwodnionego zysku na akcję (EPS), który wylicza się metodą Skarbu Państwa (TSM). W skrócie, TSM zakłada, że ​​wszystkie pieniądze w opcjach na akcje są wykonywane na początku okresu finansowego (lub daty wydania, jeśli jest to później). Powodem, dla którego ta metoda obliczania EPS jest nazywana TSM, jest to, że wykorzystuje wpływy z hipotetycznego wykonania opcji na akcje w celu odkupienia akcji w akcjach - takie akcje są nazywane udziałami własnymi. Faktycznie służy to zmniejszeniu rozrzedzającego wpływu opcji na akcje. Nie martw się, jeśli to brzmi trochę myląco. Podam przykład tego, jak to działa niedługo. W rzeczywistości istnieje najnowszy standard rachunkowości (FAS nr 123), który zaleca firmom rejestrowanie kosztów wynagrodzeń w związku z przyznawaniem opcji na akcje dla pracowników. Jednak ta alternatywa, która pobiera koszty rekompensaty za wartość godziwą opcji przyznawanych pracownikom, jest w dużej mierze ignorowana. Jedną z firm, która śledzi tę zasadę rachunkowości jest Boeing Airlines (NYSE: BA). Jeśli spojrzysz na rachunek zysków i strat. zobaczysz ten koszt odzwierciedlony w linii zwanej kosztem planów opartych na akcjach. Stosując się do FAS nr 123, Boeing jest również w stanie rozpoznać niektóre korzyści podatkowe związane z realizacją opcji na akcje (oczywiście korzyść podatkowa jest mniejsza niż rzeczywisty koszt wynagrodzenia). Teraz spróbujmy odrzucić kilka liczb za to, o czym mówiłem, i zobaczyć, co się stanie. Analizując ten przykład, przyjmijmy, że opcje są rozliczane według APB 25 i że firmy nie rejestrują kosztów rekompensaty z tytułu przyznania opcji na akcje w opcjach na pieniądze. Przed przejściem przez przykład możesz zrobić sobie krótką przerwę. Idź, weź sobie coś zimnego do picia i kalkulator, ponieważ jedyny sposób, w jaki mogę to zrobić, to przebić się przez kilka liczb i obliczeń. Po pierwsze, musimy przyjąć pewne założenia dotyczące tego, ile opcji faktycznie wykonano, aby obliczyć wpływ bilansu. Należy zauważyć, że w tej części przykładu, Ill odnosi się tylko do rzeczywistych wykonanych opcji. W drugiej części, Ill odnoszą się do całkowitej liczby opcji niewykonanych. Oba są potrzebne do określenia pełnego wpływu sprawozdania finansowego. Należy również zauważyć, że ostatecznym celem drugiej części obliczenia jest ustalenie, ile dodatkowych akcji spółka musiałaby wydać (oprócz tych, które może odkupić z wpływów z tytułu opcji na akcje) w przypadku, gdyby wszystkie zaległe opcje zostały wykonane. Jeśli o tym pomyślisz, powinno to mieć wiele sensu. Celem tego całego obliczenia jest określenie rozcieńczonego EPS. Obliczono liczbę akcji, które muszą zostać wyemitowane, aby uzyskać rozwodnioną liczbę akcji. Uwaga: powoduje to wzrost o 14 000 do przepływów pieniężnych (zazwyczaj przepływ środków pieniężnych z operacji). Sposób traktowania opcji na rachunku przepływów pieniężnych zostanie omówiony bardziej szczegółowo w kolejnej odsłonie tej serii. Następnie, trzeba dodać trochę więcej założeń, aby zobaczyć, co dzieje się z EPS: Podsumujmy, co się tutaj stało. Wpływ na rachunek wyników Brak bezpośrednio. Jak wspomniano powyżej, firma w tym przykładzie zdecydowała się na tradycyjne podejście do rekompensat za opcje na akcje i nie odliczyła w swoim rachunku zysków i strat żadnych kosztów rekompensaty. Jednak nie można przeoczyć faktu, że istnieją opcje ekonomiczne dla opcji na akcje. Niepowodzenie większości firm w odzwierciedleniu opcji na akcje w rachunku zysków i strat doprowadziło wielu do przekonania, że ​​to niepowodzenie powoduje zawyżenie dochodów. Kwestia, czy kwoty te powinny znaleźć odzwierciedlenie w rachunku zysków i strat, jest trudna. Łatwo spierać się, że wykluczenie wpływu takich opcji na dochody z książek powoduje, że dochody są zawyżone, jednak trudno jest określić dokładny koszt opcji w momencie emisji. Wynika to z takich czynników, jak faktyczna cena akcji w momencie wykonania oraz fakt, że istnieją pracownicy, którzy nie uzyskają opcji, które im przyznano. Wpływ bilansu Kapitał własny zwiększył się o 14 000. Firma zaoszczędziła 14 000 podatków. Wpływ zysku na akcję Przy obliczaniu rozwodnionego EPS zakładamy, że wszystkie opcje na pieniądze są wykonywane po średniej cenie akcji za dany okres (25 000 udziałów w opcji w tym przykładzie). Powoduje to, że firma traktowana jest tak, jakby otrzymywała wpływy równe wartości liczby opcji pozostających do spłaty w stosunku do ceny wykonania (500 000). Ponadto, do celów tego obliczenia uważa się, że otrzymano wpływy równe kwocie ulgi podatkowej, która byłaby otrzymana, gdyby wszystkie opcje zostały wykonane (262,500). Przychody te są następnie wykorzystywane do zakupu akcji po średniej cenie akcji (15 250 akcji). Liczba ta jest następnie odejmowana od całkowitej liczby opcji na akcje w pieniądzu w celu określenia dodatkowych udziałów, które spółka musiałaby wyemitować (9750). Jest to liczba, która powoduje wzrost całkowitej liczby nierozliczonych akcji dla wyliczenia rozcieńczonego EPS. W tym przykładzie firma musiała wydać 9750 udziałów i zobaczyła, że ​​jego rozcieńczony EPS spada z 2,50 do 2,38, co stanowi spadek o około 5. Prawdopodobnie różnica między podstawowym a rozcieńczonym EPS w tym przykładzie jest nieco większa niż zwykle. W następnej części tej serii omawiam, w jaki sposób opcje na akcje są traktowane w rachunku przepływów pieniężnych. Jeśli masz jakiekolwiek pytania na temat tego, co zostało tutaj przedstawione, poproś o nie w naszej dyskusji na temat badań Motley Fool. OS: Rachunkowość opcji pracowniczych Davida Harpera Trafność powyżej niezawodności Nie wrócimy do gorącej debaty, czy firmy powinny wydatkować opcje na akcje dla pracowników . Powinniśmy jednak ustalić dwie rzeczy. Po pierwsze, eksperci z Rady ds. Standardów Rachunkowości Finansowej (FASB) chcieli, aby opcje zaczęły obowiązywać od początku lat dziewięćdziesiątych. Pomimo presji politycznej wydatkowanie stało się mniej lub bardziej nieuniknione, gdy Międzynarodowa Rada ds. Rachunkowości (IASB) wymagała tego ze względu na celowy nacisk na konwergencję między Stanami Zjednoczonymi a międzynarodowymi standardami rachunkowości. (Odpowiednie informacje na ten temat znajdują się w części Kontrowersje dotyczące wydawania opcji). Po drugie, wśród argumentów znajduje się uzasadniona debata dotycząca dwóch podstawowych cech informacji rachunkowych: trafności i wiarygodności. Sprawozdania finansowe wykazują standard istotności, gdy zawierają wszystkie istotne koszty poniesione przez firmę - i nikt nie zaprzecza, że ​​opcje są kosztem. Zgłaszane koszty w sprawozdaniach finansowych osiągają poziom wiarygodności, gdy są mierzone w sposób bezstronny i dokładny. Te dwie cechy trafności i niezawodności często kolidują z zasadami rachunkowości. Na przykład nieruchomości są przenoszone według kosztu historycznego, ponieważ koszt historyczny jest bardziej wiarygodny (ale mniej istotny) niż wartość rynkowa - to znaczy, możemy mierzyć z wiarygodnością, ile wydaliśmy na zakup nieruchomości. Przeciwnicy wydawania priorytetów określają niezawodność, podkreślając, że kosztów opcji nie można zmierzyć z zachowaniem jednolitej dokładności. FASB chce nadać priorytet znaczeniu, uważając, że poprawne uchwycenie kosztu jest ważniejsze niż poprawne pomijanie go w ogóle. Ujawnienie wymagane, ale nie do rozpoznania Na razie Od marca 2004 r. Obowiązująca reguła (FAS 123) wymaga ujawnienia, ale nie uznania. Oznacza to, że szacunki kosztów opcji należy ujawnić w przypisie, ale nie trzeba ich ujmować jako kosztu w rachunku zysków i strat, gdzie obniżałyby one raportowany zysk (zysk lub dochód netto). Oznacza to, że większość firm faktycznie zgłasza cztery zarobki na akcję (EPS) - chyba że dobrowolnie zdecyduje się rozpoznać opcje, jak setki już zrobiły: Na rachunku zysków i strat: 1. Podstawowy EPS 2. Rozwodniony EPS 1. Pro Forma Podstawowy EPS 2. Pro Forma Rozcieńczony EPS Rozcieńczony EPS Przechwytuje niektóre opcje - te, które są stare i w pieniądzach Kluczowym wyzwaniem w obliczaniu EPS jest potencjalne rozcieńczenie. W szczególności, co robimy z niewykorzystanymi opcjami, dawnymi opcjami przyznawanymi w poprzednich latach, które można łatwo przekształcić w akcje zwykłe w dowolnym momencie (Dotyczy to nie tylko opcji na akcje, ale także długów zamiennych i niektórych instrumentów pochodnych). EPS próbuje uchwycić to potencjalne rozcieńczenie za pomocą metody skarbu prezentowanej poniżej. Nasza hipotetyczna firma ma 100 000 zwykłych akcji, ale ma również 10 000 wybitnych opcji, które są w całości w pieniądzu. Oznacza to, że przyznano im 7 cenę wykonania, ale od tego czasu cena akcji wzrosła do 20: Podstawowy zysk na akcję (zwykły udział w zysku netto) jest prosty: 300 000 100 000 3 na akcję. Rozcieńczony EPS wykorzystuje metodę akcji własnych, aby odpowiedzieć na następujące pytanie: hipotetycznie, ile akcji zwykłych byłoby nierozliczonych, gdyby wszystkie opcje pieniężne zostały wykonane dzisiaj. W omawianym przykładzie, samo ćwiczenie zwiększyłoby liczbę akcji zwykłych do 10.000 akcji zwykłych. baza. Jednak symulowane ćwiczenie zapewniłoby spółce dodatkową gotówkę: wpływy z ćwiczeń w wysokości 7 na opcję, a także korzyści podatkowe. Ulga podatkowa to prawdziwa gotówka, ponieważ firma zmniejsza dochody podlegające opodatkowaniu poprzez zyski opcji - w tym przypadku 13 na opcję wykonano. Dlaczego, ponieważ IRS będzie pobierać podatki od posiadaczy opcji, którzy będą płacić zwykły podatek dochodowy z tego samego zysku. (Proszę zauważyć, że ulga podatkowa odnosi się do niekwalifikowanych opcji na akcje, tak zwane opcje na akcje motywacyjne (ang. Incentive stock options) mogą nie być odliczane od podatku dla firmy, ale mniej niż 20 z przyznanych opcji to ISO.) Zobaczmy, jak 100 000 zwykłych akcji stało się 103,900 rozwodnionych akcji w ramach metody akcji własnych, które, pamiętaj, opierają się na symulowanym ćwiczeniu. Zakładamy, że skorzystanie z 10.000 opcji na gotówkę samo w sobie doda 10 000 wspólnych akcji do bazy. Ale firma otrzymuje zwrot środków w wysokości 70 000 (7 opcji wykonania za opcję) i 52.000 podatku dochodowego (13 zysku x 40 stawek podatkowych 5,20 na opcję). Jest to solidny rabat w wysokości 12,20 w gotówce, według wariantu na całkowity rabat w wysokości 122 000. Aby dokończyć symulację, zakładamy, że wszystkie dodatkowe pieniądze są wykorzystywane do wykupienia akcji. Przy obecnej cenie 20 PLN za akcję, spółka kupuje ponownie 6 100 udziałów. Podsumowując, konwersja 10 000 opcji tworzy jedynie 3 900 dodatkowych udziałów netto (10 000 opcji przekształconych po odjęciu 6.100 udziałów z buy-backa). Oto aktualna formuła, w której (M) obecna cena rynkowa, (E) cena wykonania, (T) stawka podatkowa i (N) liczba wykonanych opcji: Pro Forma EPS przechwytuje nowe opcje przyznane w ciągu roku Sprawdziliśmy, jak rozwodniony EPS rejestruje wpływ starych lub spieniężnych opcji przyznanych w poprzednich latach. Ale co zrobimy z opcjami przyznanymi w bieżącym roku podatkowym, które mają zerową wartość wewnętrzną (to znaczy przy założeniu, że cena wykonania jest równa cenie akcji), ale są one kosztowne, ponieważ mają wartość czasową. Odpowiedź brzmi: używamy modelu wyceny opcji do oszacowania kosztu utworzenia bezgotówkowego wydatku, który zmniejsza raportowany dochód netto. Podczas gdy metoda "skarbiec" zwiększa mianownik wskaźnika "EPS" poprzez dodawanie udziałów, pro forma wydatków zmniejsza licznik EPS. (Możesz zobaczyć, jak wydatki nie liczą się podwójnie, jak niektórzy sugerują: rozcieńczony EPS zawiera stare opcje grantu, podczas gdy pro forma expensing zawiera nowe granty.) Przeglądamy dwa wiodące modele, Blacka-Scholesa i dwumianowy, w następnych dwóch częściach tego serii, ale ich efektem jest zwykle generowanie szacunkowej wartości godziwej kosztów, która wynosi od 20 do 50 ceny akcji. Chociaż proponowana zasada rachunkowości wymagająca wydatkowania jest bardzo szczegółowa, nagłówek jest wartością godziwą w dniu przyznania. Oznacza to, że FASB chce wymagać od spółek szacowania wartości godziwej opcji w momencie przyznania oraz rejestrowania (rozpoznawania) tego kosztu w rachunku zysków i strat. Rozważmy poniższą ilustrację z tym samym hipotetycznym przedsiębiorstwem, o którym mówiliśmy powyżej: (1) Rozwodniony EPS bazuje na podzieleniu skorygowanego dochodu netto w wysokości 290 000 EUR na rozwodnioną bazę akcji o wartości 103,900 akcji. Jednak zgodnie z pro forma, rozwodniona baza akcji może być różna. Zobacz naszą uwagę techniczną poniżej, aby uzyskać więcej informacji. Po pierwsze, widzimy, że nadal mamy akcje zwykłe i akcje rozwodnione, gdzie akcje rozwodnione symulują korzystanie z wcześniej przyznanych opcji. Po drugie, założyliśmy, że w bieżącym roku przyznano 5000 opcji. Przyjmijmy, że nasz model szacuje, że są warte 40 z 20 kursów akcji lub 8 za opcję. Łączny koszt wynosi zatem 40 000. Po trzecie, ponieważ nasze opcje mają miejsce w kamieniu z klifu w ciągu czterech lat, amortyzujemy koszty w ciągu następnych czterech lat. Jest to zasada zgodności rozliczeń w działaniu: chodzi o to, że nasz pracownik będzie świadczył usługi w okresie nabywania uprawnień, więc koszt może zostać rozłożony w tym okresie. (Chociaż nie zilustrowaliśmy tego, firmy mogą zmniejszyć wydatki w oczekiwaniu na przepadki z powodu przerw w zatrudnieniu, na przykład firma może przewidzieć, że 20 przyznanych opcji zostanie utraconych i odpowiednio zmniejszyć wydatki.) Nasz obecny roczny wydatek na pokrycie kosztów wynosi 10 000, pierwsze 25 z 40 000 wydatków. Nasz skorygowany dochód netto wynosi 290 000 €. Dzielimy je na akcje zwykłe i akcje rozwodnione, aby wyprodukować drugi zestaw numerów EPS pro forma. Muszą one zostać ujawnione w przypisie i najprawdopodobniej będą wymagały uznania (w treści rachunku zysków i strat) za lata obrotowe, które rozpoczynają się po 15 grudnia 2004 r. Ostateczna nota techniczna dla odważnych Istnieje techniczna wartość, która zasługuje na uwagę: wykorzystaliśmy tę samą rozwodnioną bazę dla obu rozwodnionych wyliczeń EPS (podano rozwodniony EPS i pro-rozwodniony EPS). Z technicznego punktu widzenia, zgodnie z wymogami ESP z tytułu pro forma rozcieńczonego (pozycja iv w powyższym sprawozdaniu finansowym), podstawa udziałów jest dodatkowo zwiększana o liczbę akcji, które można nabyć z niezamortyzowanym wydatkiem na rekompensatę (to znaczy, oprócz dochodów z działalności i korzyść podatkowa). W związku z tym w pierwszym roku, gdy tylko 10 000 z 40 000 wydanych opcji zostało naliczonych, pozostałe 30 000 hipotetycznie mogło odkupić dodatkowe 1500 akcji (30 000 20). To - w pierwszym roku - daje łączną liczbę rozwodnionych akcji wynoszącą 105.400, a rozwodnionego EPS 2,75. Ale w czwartym roku, wszystko inne było równe, powyższe 2,79 byłoby poprawne, ponieważ skończymy już wydawanie 40 000. Pamiętaj, że dotyczy to tylko EPS rozcieńczonego w wersji pro, w której wydatkujemy opcje w liczniku. Wnioski Opcje wydawania są jedynie próbą oszacowania kosztów opcji. Zwolennicy mają rację twierdząc, że opcje są kosztem, a policzenie czegoś jest lepsze niż nie liczenie niczego. Ale nie mogą twierdzić, że szacunki wydatków są dokładne. Rozważmy naszą firmę powyżej. Co by się stało, gdyby zapas zanurkował do 6 w przyszłym roku i pozostałby tam? Wtedy opcje byłyby zupełnie bezwartościowe, a nasze szacunki wydatków byłyby znacznie zawyżone, podczas gdy nasz EPS byłby zaniżony. I odwrotnie, gdyby akcje okazały się lepsze od oczekiwań, nasze numery EPS byłyby zawyżone, ponieważ nasz koszt okazałby się zaniżony. Publikacje inwestorskie Przewodnik dla początkujących do sprawozdań finansowych Podstawy Jeśli potrafisz odczytać etykietę odżywiania lub wynik w baseballu, możesz nauczyć się czytać podstawowe sprawozdania finansowe. Jeśli możesz przestrzegać przepisu lub ubiegać się o pożyczkę, możesz nauczyć się podstaw rachunkowości. Podstawy nie są trudne i nie są nauką o rakietach. Niniejsza broszura ma na celu pomóc ci w zrozumieniu podstawowych zasad czytania sprawozdań finansowych. Tak jak klasa CPR uczy, jak wykonywać podstawowe czynności resuscytacji płucnej serca, niniejsza broszura wyjaśni, jak odczytać podstawowe części sprawozdania finansowego. Nie nauczy Cię to być księgowym (tak jak kurs CPR nie sprawi, że będziesz lekarzem kardiologiem), ale powinno dać ci pewność, że będziesz w stanie spojrzeć na zestaw sprawozdań finansowych i nadać im sens. Zacznijmy od tego, co robią sprawozdania finansowe. Pokaż mi pieniądze Wszyscy pamiętamy Kuba Gooding Jr. s nieśmiertelna linia z filmu Jerry Maguire. Pokaż mi pieniądze Cóż, to jest to, co robią sprawozdania finansowe. Pokazują ci pieniądze. Pokazują, skąd pochodzą pieniądze firmy, dokąd się udały i gdzie są teraz. Istnieją cztery główne sprawozdania finansowe. Są to: (1) bilanse (2) rachunki zysków i strat (3) sprawozdania z przepływów pieniężnych i (4) sprawozdania z kapitału własnego. Bilanse pokazują, co firma posiada i co zawdzięcza w ustalonym momencie. Rachunki zysków pokazują, ile pieniędzy firma zarobiła i wydała przez jakiś czas. Rachunki przepływów pieniężnych pokazują wymianę pieniędzy między firmą a światem zewnętrznym również w pewnym okresie. Czwarte sprawozdanie finansowe, zwane zestawieniem kapitału własnego, pokazuje zmiany w interesie akcjonariuszy spółki w czasie. Przyjrzyjmy się bliżej każdemu z trzech pierwszych sprawozdań finansowych. Bilanse Arkusz zawiera szczegółowe informacje na temat aktywów firmy. zobowiązania i kapitał własny. Aktywa to rzeczy, które firma posiada, które mają wartość. Zazwyczaj oznacza to, że mogą być sprzedane lub wykorzystane przez firmę do wytwarzania produktów lub świadczenia usług, które można sprzedać. Aktywa obejmują własność fizyczną, taką jak rośliny, ciężarówki, sprzęt i zapasy. Obejmuje także rzeczy, których nie można dotknąć, ale mimo to istnieją i mają wartość, takie jak znaki handlowe i patenty. A sama gotówka jest atutem. Podobnie są inwestycje, które firma robi. Zobowiązania to kwoty pieniędzy, które firma zawdzięcza innym. Może to obejmować wszelkiego rodzaju zobowiązania, takie jak pieniądze pożyczone z banku w celu wprowadzenia nowego produktu, czynsz za użytkowanie budynku, pieniądze należne dostawcom materiałów, płace, które firma zawdzięcza swoim pracownikom, koszty oczyszczania środowiska lub podatki należne rząd. Zobowiązania obejmują również zobowiązania do dostarczania towarów lub usług klientom w przyszłości. Kapitał własny jest czasem nazywany kapitałem lub wartością netto. To pieniądze, które zostaną, jeśli firma sprzedałaby wszystkie swoje aktywa i spłaciła wszystkie swoje zobowiązania. Te resztki pieniędzy należą do akcjonariuszy lub właścicieli firmy. Poniższa formuła podsumowuje to, co pokazuje bilans: ZOBOWIĄZANIA AKTYWÓW AKCJONARIUSZE KAPITAŁÓW Aktywa spółki muszą być równe lub równoważne, kwotować sumę swoich zobowiązań i kapitału własnego. Bilans firmy jest ustawiony podobnie do podstawowego równania księgowego pokazanego powyżej. Po lewej stronie bilansu spółki wymieniają swoje aktywa. Po prawej stronie wymieniają swoje zobowiązania i kapitał własny. Czasami bilanse pokazują aktywa u góry, a następnie zobowiązania, a na samym dole widać kapitał akcjonariuszy. Aktywa są na ogół wymienione w zależności od tego, jak szybko zostaną zamienione na gotówkę. Aktywa obrotowe to rzeczy, których firma spodziewa się przekonwertować na gotówkę w ciągu jednego roku. Dobrym przykładem są zasoby reklamowe. Większość firm spodziewa się sprzedać swój zapas za gotówkę w ciągu jednego roku. Aktywa na nieprzewidziane wydatki to rzeczy, których firma nie oczekuje na konwersję na gotówkę w ciągu jednego roku lub których sprzedaż zajęłaby ponad rok. Aktywa nieprzemysłowe obejmują środki trwałe. Środki trwałe to aktywa wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, które nie są dostępne do sprzedaży, takie jak samochody ciężarowe, meble biurowe i inne nieruchomości. Zobowiązania są zazwyczaj wykazywane na podstawie terminów płatności. Zobowiązania są uważane za bieżące lub długoterminowe. Zobowiązania krótkoterminowe to zobowiązania, których firma spodziewa się spłacić w ciągu roku. Zobowiązania długoterminowe to zobowiązania należne z więcej niż jednym rokiem. Kapitał własny to kwota, którą właściciele zainwestowali w akcje spółki, plus lub minus zyski lub straty spółki od momentu powstania. Czasami firmy dystrybuują zarobki, zamiast je zatrzymywać. Te rozkłady są nazywane dywidendami. Bilans przedstawia migawkę aktywów, pasywów i kapitałów własnych spółki na koniec okresu sprawozdawczego. Nie pokazuje przepływów do i na rachunkach w danym okresie. Rachunki zysków i strat Rachunek zysków i strat to raport, który pokazuje, ile dochodu osiągnęła firma w określonym okresie czasu (zwykle za rok lub część roku). Rachunek zysków i strat pokazuje również koszty i wydatki związane z uzyskaniem tego przychodu. Dosłowna podstawa wyciągu zwykle pokazuje zarobki lub straty netto firmy. To pokazuje, ile firma zarobiła lub straciła w danym okresie. Rachunki zysków i strat również przedstawiają zysk na akcję (lub EPS). Obliczenia te informują, ile pieniędzy uzyskaliby akcjonariusze, gdyby firma zdecydowała się na dystrybucję wszystkich zysków netto za dany okres. (Firmy prawie nigdy nie dystrybuują wszystkich swoich zarobków, zazwyczaj inwestują je w działalność.) Aby zrozumieć, w jaki sposób tworzone są zestawienia dochodów, pomyśl o nich jako o schodach. Zaczynasz od góry z całkowitą kwotą sprzedaży dokonanej w okresie rozliczeniowym. Potem schodzisz krok po kroku. Na każdym etapie dokonuje się odliczenia za pewne koszty lub inne koszty operacyjne związane z uzyskaniem przychodu. Na dole schodów, po odjęciu wszystkich wydatków, dowiesz się, ile firma faktycznie zarobiła lub straciła podczas okresu rozliczeniowego. Ludzie często nazywają to ostatecznym. Na górze rachunku zysków i strat znajduje się łączna kwota pieniędzy wniesionych ze sprzedaży produktów lub usług. Ta najwyższa pozycja jest często określana jako przychody lub sprzedaż brutto. Nazywa się to grubą, ponieważ wydatki nie zostały jeszcze odliczone. Więc liczba jest całkowita lub nieoczyszczona. Kolejna linia to pieniądze, których firma nie oczekuje od niektórych transakcji. Może to być spowodowane na przykład zniżkami ze sprzedaży lub zwrotami towarów. Odejmując zwroty i ulgi od przychodów brutto, uzyskujesz dochody netto firmy. Nazywa się ją netto, ponieważ, jeśli można sobie wyobrazić sieć, dochody te pozostają w sieci po odliczeniu zwrotów i dodatków. Schodząc po schodach z linii przychodów netto, istnieje kilka linii reprezentujących różne rodzaje kosztów operacyjnych. Mimo że te linie można zgłaszać w różnych zamówieniach, kolejna linia po przychodach netto zwykle pokazuje koszty sprzedaży. Liczba ta podaje kwotę pieniędzy, jaką firma wydała na wyprodukowanie towarów lub usług sprzedanych w okresie księgowym. Kolejna linia odejmuje koszty sprzedaży od przychodów netto, aby uzyskać sumę cząstkową zwaną zyskiem brutto lub czasami marżą brutto. Jest on uważany za brutto, ponieważ niektóre wydatki nie zostały jeszcze z niego potrącone. W następnej sekcji omówiono koszty operacyjne. Są to wydatki, które idą w kierunku wspierania działalności przedsiębiorstw w danym okresie, na przykład wynagrodzeń personelu administracyjnego i kosztów badań nowych produktów. Wydatki marketingowe są kolejnym przykładem. Koszty operacyjne różnią się od kosztów sprzedaży, które zostały odjęte powyżej, ponieważ koszty operacyjne nie mogą być bezpośrednio związane z produkcją sprzedawanych produktów lub usług. Amortyzację odejmuje się również od zysku brutto. Amortyzacja uwzględnia zużycie pewnych aktywów, takich jak maszyny, narzędzia i meble, które są wykorzystywane w długim okresie. Spółki rozkładają koszt tych aktywów w okresie, w którym są wykorzystywane. Ten proces rozłożenia tych kosztów nazywa się amortyzacją. Opłata za korzystanie z tych aktywów w danym okresie stanowi ułamek pierwotnego kosztu aktywów. Po odjęciu wszystkich kosztów operacyjnych od zysku brutto, uzyskujesz zysk operacyjny przed odliczeniem odsetek i podatku dochodowego. Nazywa się to często dochodami z operacji. Kolejne firmy muszą rozliczać przychody z odsetek i koszty z tytułu odsetek. Przychody z odsetek to pieniądze, które firmy zarabiają na utrzymywaniu gotówki na oprocentowanych kontach oszczędnościowych, funduszach rynku pieniężnego i tym podobnych. Z drugiej strony, koszty odsetek to pieniądz firmy płacone w interesie za pieniądze, które pożyczają. Niektóre zestawienia dochodów przedstawiają oddzielnie przychody z tytułu odsetek i koszty z tytułu odsetek. Niektóre zestawienia dochodów łączą te dwie liczby. Przychody i koszty z tytułu odsetek są następnie dodawane lub odejmowane od zysków operacyjnych w celu uzyskania zysku operacyjnego przed opodatkowaniem. Wreszcie, podatek dochodowy jest odliczany i dochodzisz do dolnej linii: zysk netto lub straty netto. (Zysk netto nazywany jest również dochodem netto lub zyskiem netto). Pokazuje, ile faktycznie zarobił lub stracił w okresie księgowym. Czy firma osiągnęła zysk lub straciła pieniądze Zysk na akcję lub EPS Większość zestawień dochodów zawiera obliczenie zysku na akcję lub EPS. Obliczenia te informują, ile pieniędzy mieliby otrzymać akcjonariusze za każdą akcję posiadanego przez nią kapitału, gdyby firma rozdzieliła cały swój dochód netto za dany okres. Aby obliczyć EPS, bierzesz całkowity dochód netto i dzielisz go przez liczbę zaległych akcji firmy. Rachunki przepływów pieniężnych Sprawozdania z przepływów pieniężnych zgłaszają wpływy i wypływy firm z gotówki. Jest to ważne, ponieważ firma musi dysponować wystarczającą ilością gotówki, aby pokryć wydatki i zakupić aktywa. Podczas gdy rachunek zysków i strat może powiedzieć, czy firma osiągnęła zysk, rachunek przepływów pieniężnych może powiedzieć, czy firma wygenerowała gotówkę. Rachunek przepływów pieniężnych pokazuje zmiany w czasie, a nie bezwzględne kwoty w danym momencie. Wykorzystuje i zmienia kolejność informacji z bilansu firmy i rachunku zysków i strat. Dolna linia rachunku przepływów pieniężnych pokazuje wzrost netto lub zmniejszenie środków pieniężnych za dany okres. Ogólnie rzecz biorąc, wyciągi z przepływów pieniężnych są podzielone na trzy główne części. Każda część dokonuje przeglądu przepływów pieniężnych z jednego z trzech rodzajów działalności: (1) działalność operacyjna (2) działalność inwestycyjna i (3) działalność finansowa. Działalność operacyjna Pierwsza część rachunku przepływów pieniężnych analizuje przepływy pieniężne spółek z przychodów lub strat netto. W przypadku większości spółek niniejsza sekcja sprawozdania z przepływów pieniężnych uzgadnia dochód netto (zgodnie z rachunkiem zysków i strat) z rzeczywistą wartością pieniężną otrzymaną przez spółkę od jej działalności operacyjnej lub wykorzystaną w jej działalności operacyjnej. W tym celu dostosowuje dochód netto dla pozycji niepieniężnych (takich jak koszty amortyzacji z powrotem) i dostosowuje się do wszelkich środków pieniężnych, które zostały wykorzystane lub dostarczone przez inne aktywa operacyjne i pasywa. Działalność inwestycyjna Druga część rachunku przepływów pieniężnych pokazuje przepływy pieniężne z wszystkich działań inwestycyjnych, które zazwyczaj obejmują zakupy lub sprzedaż długoterminowych aktywów, takich jak rzeczowe aktywa trwałe, a także papiery wartościowe inwestycyjne. Jeżeli firma kupuje maszynę, rachunek przepływów pieniężnych odzwierciedlałby tę działalność jako wypływ środków pieniężnych z działalności inwestycyjnej, ponieważ wykorzystywał gotówkę. Gdyby spółka zdecydowała się na wyprzedaŜ niektórych inwestycji z portfela inwestycyjnego, wpływy ze sprzedaŜy pojawiłyby się jako wpływy pienięŜne z działalności inwestycyjnej, poniewaŜ zapewniły środki pienięŜne. Działalność finansowa Trzecia część rachunku przepływów pieniężnych pokazuje przepływy pieniężne z wszystkich działań finansowych. Typowe źródła przepływów pieniężnych obejmują środki pieniężne pozyskane poprzez sprzedaż akcji i obligacji lub pożyczkę od banków. Podobnie, spłatę pożyczki bankowej pojawi się jako wykorzystanie przepływów pieniężnych. Przeczytaj przypisy Koń o nazwie Czytaj przypisy biegnie w Derby Kentucky w 2004 roku. Skończył na siódmym miejscu, ale gdyby wygrał, byłoby zwycięstwem dla zwolenników teorii finansowych na całym świecie. To bardzo ważne, aby przeczytać przypisy. Przypisy do sprawozdań finansowych są wypełnione informacjami. Oto niektóre z najważniejszych wydarzeń: Znaczące zasady i praktyki rachunkowości Spółki są zobowiązane ujawnić zasady rachunkowości, które są najważniejsze dla przedstawienia kondycji finansowej i wyników spółki. Często wymagają one zarządzania najtrudniejszymi, subiektywnymi lub złożonymi wyrokami. Podatki dochodowe W przypisach podano szczegółowe informacje o bieżącym i odroczonym podatku dochodowym od spółek. Informacje są podzielone według poziomu federalnego, stanowego, lokalnego i zagranicznego oraz główne elementy, które wpływają na efektywną stawkę podatkową firmy. Plany emerytalne i inne programy emerytalne W przypisach omówiono plany emerytalne spółek oraz inne programy świadczeń emerytalnych i po okresie zatrudnienia. Notatki zawierają szczegółowe informacje na temat aktywów i kosztów tych programów oraz wskazują, czy i w jakim stopniu plany są zawyżone lub niedofinansowane. Opcje na akcje Objaśnienia zawierają również informacje na temat opcji na akcje przyznanych funkcjonariuszom i pracownikom, w tym metodę rozliczania rekompensaty w formie akcji oraz wpływ metody na zgłaszane wyniki. Przeczytaj MDA Możesz znaleźć opisowe wyjaśnienie wyników finansowych firmy w części raportu kwartalnego lub rocznego zatytułowanego "Dyskusja i analiza zarządzania kondycja finansowa i wyniki operacji. MDA to możliwość zarządzania, aby zapewnić inwestorom pogląd na wyniki finansowe i kondycję firmy. Its managements opportunity to tell investors what the financial statements show and do not show, as well as important trends and risks that have shaped the past or are reasonably likely to shape the companys future. The SECs rules governing MDA require disclosure about trends, events or uncertainties known to management that would have a material impact on reported financial information. The purpose of MDA is to provide investors with information that the companys management believes to be necessary to an understanding of its financial condition, changes in financial condition and results of operations. It is intended to help investors to see the company through the eyes of management. It is also intended to provide context for the financial statements and information about the companys earnings and cash flows. Financial Statement Ratios and Calculations Youve probably heard people banter around phrases like PE ratio, current ratio and operating margin. But what do these terms mean and why dont they show up on financial statements Listed below are just some of the many ratios that investors calculate from information on financial statements and then use to evaluate a company. As a general rule, desirable ratios vary by industry. Debt-to-equity ratio compares a companys total debt to shareholders equity. Both of these numbers can be found on a companys balance sheet. To calculate debt-to-equity ratio, you divide a companys total liabilities by its shareholder equity, or Debt-to-Equity Ratio Total Liabilities Shareholders Equity If a company has a debt-to-equity ratio of 2 to 1, it means that the company has two dollars of debt to every one dollar shareholders invest in the company. In other words, the company is taking on debt at twice the rate that its owners are investing in the company. Inventory turnover ratio compares a companys cost of sales on its income statement with its average inventory balance for the period. To calculate the average inventory balance for the period, look at the inventory numbers listed on the balance sheet. Take the balance listed for the period of the report and add it to the balance listed for the previous comparable period, and then divide by two. (Remember that balance sheets are snapshots in time. So the inventory balance for the previous period is the beginning balance for the current period, and the inventory balance for the current period is the ending balance.) To calculate the inventory turnover ratio, you divide a companys cost of sales (just below the net revenues on the income statement) by the average inventory for the period, or Inventory Turnover Ratio Cost of Sales Average Inventory for the PeriodIf a company has an inventory turnover ratio of 2 to 1, it means that the companys inventory turned over twice in the reporting period. Operating margin compares a companys operating income to net revenues. Both of these numbers can be found on a companys income statement. To calculate operating margin, you divide a companys income from operations (before interest and income tax expenses) by its net revenues, or Operating Margin Income from Operations Net RevenuesOperating margin is usually expressed as a percentage. It shows, for each dollar of sales, what percentage was profit. PE ratio compares a companys common stock price with its earnings per share. To calculate a companys PE ratio, you divide a companys stock price by its earnings per share, or PE Ratio Price per share Earnings per shareIf a companys stock is selling at 20 per share and the company is earning 2 per share, then the companys PE Ratio is 10 to 1. The companys stock is selling at 10 times its earnings. Working capital is the money leftover if a company paid its current liabilities (that is, its debts due within one-year of the date of the balance sheet) from its current assets. Working Capital Current Assets Current Liabilities Bringing It All Together Although this brochure discusses each financial statement separately, keep in mind that they are all related. The changes in assets and liabilities that you see on the balance sheet are also reflected in the revenues and expenses that you see on the income statement, which result in the companys gains or losses. Cash flows provide more information about cash assets listed on a balance sheet and are related, but not equivalent, to net income shown on the income statement. And so on. No one financial statement tells the complete story. But combined, they provide very powerful information for investors. And information is the investors best tool when it comes to investing wisely. For the Last Time: Stock Options Are an Expense The time has come to end the debate on accounting for stock options the controversy has been going on far too long. In fact, the rule governing the reporting of executive stock options dates back to 1972, when the Accounting Principles Board, the predecessor to the Financial Accounting Standards Board (FASB), issued APB 25. The rule specified that the cost of options at the grant date should be measured by their intrinsic valuethe difference between the current fair market value of the stock and the exercise price of the option. Under this method, no cost was assigned to options when their exercise price was set at the current market price. The rationale for the rule was fairly simple: Because no cash changes hands when the grant is made, issuing a stock option is not an economically significant transaction. Thats what many thought at the time. Whats more, little theory or practice was available in 1972 to guide companies in determining the value of such untraded financial instruments. APB 25 was obsolete within a year. The publication in 1973 of the Black-Scholes formula triggered a huge boom in markets for publicly traded options, a movement reinforced by the opening, also in 1973, of the Chicago Board Options Exchange. It was surely no coincidence that the growth of the traded options markets was mirrored by an increasing use of share option grants in executive and employee compensation. The National Center for Employee Ownership estimates that nearly 10 million employees received stock options in 2000 fewer than 1 million did in 1990. It soon became clear in both theory and practice that options of any kind were worth far more than the intrinsic value defined by APB 25. FASB initiated a review of stock option accounting in 1984 and, after more than a decade of heated controversy, finally issued SFAS 123 in October 1995. It recommendedbut did not requirecompanies to report the cost of options granted and to determine their fair market value using option-pricing models. The new standard was a compromise, reflecting intense lobbying by businesspeople and politicians against mandatory reporting. They argued that executive stock options were one of the defining components in Americas extraordinary economic renaissance, so any attempt to change the accounting rules for them was an attack on Americas hugely successful model for creating new businesses. Inevitably, most companies chose to ignore the recommendation that they opposed so vehemently and continued to record only the intrinsic value at grant date, typically zero, of their stock option grants. Subsequently, the extraordinary boom in share prices made critics of option expensing look like spoilsports. But since the crash, the debate has returned with a vengeance. The spate of corporate accounting scandals in particular has revealed just how unreal a picture of their economic performance many companies have been painting in their financial statements. Increasingly, investors and regulators have come to recognize that option-based compensation is a major distorting factor. Had AOL Time Warner in 2001, for example, reported employee stock option expenses as recommended by SFAS 123, it would have shown an operating loss of about 1.7 billion rather than the 700 million in operating income it actually reported. We believe that the case for expensing options is overwhelming, and in the following pages we examine and dismiss the principal claims put forward by those who continue to oppose it. We demonstrate that, contrary to these experts arguments, stock option grants have real cash-flow implications that need to be reported, that the way to quantify those implications is available, that footnote disclosure is not an acceptable substitute for reporting the transaction in the income statement and balance sheet, and that full recognition of option costs need not emasculate the incentives of entrepreneurial ventures. We then discuss just how firms might go about reporting the cost of options on their income statements and balance sheets. Fallacy 1: Stock Options Do Not Represent a Real Cost It is a basic principle of accounting that financial statements should record economically significant transactions. No one doubts that traded options meet that criterion billions of dollars worth are bought and sold every day, either in the over-the-counter market or on exchanges. For many people, though, company stock option grants are a different story. These transactions are not economically significant, the argument goes, because no cash changes hands. As former American Express CEO Harvey Golub put it in an August 8, 2002, Wall Street Journal article, stock option grants are never a cost to the company and, therefore, should never be recorded as a cost on the income statement. That position defies economic logic, not to mention common sense, in several respects. For a start, transfers of value do not have to involve transfers of cash. While a transaction involving a cash receipt or payment is sufficient to generate a recordable transaction, it is not necessary. Events such as exchanging stock for assets, signing a lease, providing future pension or vacation benefits for current-period employment, or acquiring materials on credit all trigger accounting transactions because they involve transfers of value, even though no cash changes hands at the time the transaction occurs. Even if no cash changes hands, issuing stock options to employees incurs a sacrifice of cash, an opportunity cost, which needs to be accounted for. If a company were to grant stock, rather than options, to employees, everyone would agree that the companys cost for this transaction would be the cash it otherwise would have received if it had sold the shares at the current market price to investors. It is exactly the same with stock options. When a company grants options to employees, it forgoes the opportunity to receive cash from underwriters who could take these same options and sell them in a competitive options market to investors. Warren Buffett made this point graphically in an April 9, 2002, Washington Post column when he stated: Berkshire Hathaway will be happy to receive options in lieu of cash for many of the goods and services that we sell corporate America. Granting options to employees rather than selling them to suppliers or investors via underwriters involves an actual loss of cash to the firm. It can, of course, be more reasonably argued that the cash forgone by issuing options to employees, rather than selling them to investors, is offset by the cash the company conserves by paying its employees less cash. As two widely respected economists, Burton G. Malkiel and William J. Baumol, noted in an April 4, 2002, Wall Street Journal article: A new, entrepreneurial firm may not be able to provide the cash compensation needed to attract outstanding workers. Instead, it can offer stock options. But Malkiel and Baumol, unfortunately, do not follow their observation to its logical conclusion. For if the cost of stock options is not universally incorporated into the measurement of net income, companies that grant options will underreport compensation costs, and it wont be possible to compare their profitability, productivity, and return-on-capital measures with those of economically equivalent companies that have merely structured their compensation system in a different way. The following hypothetical illustration shows how that can happen. Imagine two companies, KapCorp and MerBod, competing in exactly the same line of business. The two differ only in the structure of their employee compensation packages. KapCorp pays its workers 400,000 in total compensation in the form of cash during the year. At the beginning of the year, it also issues, through an underwriting, 100,000 worth of options in the capital market, which cannot be exercised for one year, and it requires its employees to use 25 of their compensation to buy the newly issued options. The net cash outflow to KapCorp is 300,000 (400,000 in compensation expense less 100,000 from the sale of the options). MerBods approach is only slightly different. It pays its workers 300,000 in cash and issues them directly 100,000 worth of options at the start of the year (with the same one-year exercise restriction). Economically, the two positions are identical. Each company has paid a total of 400,000 in compensation, each has issued 100,000 worth of options, and for each the net cash outflow totals 300,000 after the cash received from issuing the options is subtracted from the cash spent on compensation. Employees at both companies are holding the same 100,000 of options during the year, producing the same motivation, incentive, and retention effects. How legitimate is an accounting standard that allows two economically identical transactions to produce radically different numbers In preparing its year-end statements, KapCorp will book compensation expense of 400,000 and will show 100,000 in options on its balance sheet in a shareholder equity account. If the cost of stock options issued to employees is not recognized as an expense, however, MerBod will book a compensation expense of only 300,000 and not show any options issued on its balance sheet. Assuming otherwise identical revenues and costs, it will look as though MerBods earnings were 100,000 higher than KapCorps. MerBod will also seem to have a lower equity base than KapCorp, even though the increase in the number of shares outstanding will eventually be the same for both companies if all the options are exercised. As a result of the lower compensation expense and lower equity position, MerBods performance by most analytic measures will appear to be far superior to KapCorps. This distortion is, of course, repeated every year that the two firms choose the different forms of compensation. How legitimate is an accounting standard that allows two economically identical transactions to produce radically different numbers Fallacy 2: The Cost of Employee Stock Options Cannot Be Estimated Some opponents of option expensing defend their position on practical, not conceptual, grounds. Option-pricing models may work, they say, as a guide for valuing publicly traded options. But they cant capture the value of employee stock options, which are private contracts between the company and the employee for illiquid instruments that cannot be freely sold, swapped, pledged as collateral, or hedged. It is indeed true that, in general, an instruments lack of liquidity will reduce its value to the holder. But the holders liquidity loss makes no difference to what it costs the issuer to create the instrument unless the issuer somehow benefits from the lack of liquidity. And for stock options, the absence of a liquid market has little effect on their value to the holder. The great beauty of option-pricing models is that they are based on the characteristics of the underlying stock. Thats precisely why they have contributed to the extraordinary growth of options markets over the last 30 years. The Black-Scholes price of an option equals the value of a portfolio of stock and cash that is managed dynamically to replicate the payoffs to that option. With a completely liquid stock, an otherwise unconstrained investor could entirely hedge an options risk and extract its value by selling short the replicating portfolio of stock and cash. In that case, the liquidity discount on the options value would be minimal. And that applies even if there were no market for trading the option directly. Therefore, the liquidityor lack thereofof markets in stock options does not, by itself, lead to a discount in the options value to the holder. Investment banks, commercial banks, and insurance companies have now gone far beyond the basic, 30-year-old Black-Scholes model to develop approaches to pricing all sorts of options: Standard ones. Exotic ones. Options traded through intermediaries, over the counter, and on exchanges. Options linked to currency fluctuations. Options embedded in complex securities such as convertible debt, preferred stock, or callable debt like mortgages with prepay features or interest rate caps and floors. A whole subindustry has developed to help individuals, companies, and money market managers buy and sell these complex securities. Current financial technology certainly permits firms to incorporate all the features of employee stock options into a pricing model. A few investment banks will even quote prices for executives looking to hedge or sell their stock options prior to vesting, if their companys option plan allows it. Of course, formula-based or underwriters estimates about the cost of employee stock options are less precise than cash payouts or share grants. But financial statements should strive to be approximately right in reflecting economic reality rather than precisely wrong. Managers routinely rely on estimates for important cost items, such as the depreciation of plant and equipment and provisions against contingent liabilities, such as future environmental cleanups and settlements from product liability suits and other litigation. When calculating the costs of employees pensions and other retirement benefits, for instance, managers use actuarial estimates of future interest rates, employee retention rates, employee retirement dates, the longevity of employees and their spouses, and the escalation of future medical costs. Pricing models and extensive experience make it possible to estimate the cost of stock options issued in any given period with a precision comparable to, or greater than, many of these other items that already appear on companies income statements and balance sheets. Not all the objections to using Black-Scholes and other option valuation models are based on difficulties in estimating the cost of options granted. For example, John DeLong, in a June 2002 Competitive Enterprise Institute paper entitled The Stock Options Controversy and the New Economy, argued that even if a value were calculated according to a model, the calculation would require adjustment to reflect the value to the employee. He is only half right. By paying employees with its own stock or options, the company forces them to hold highly non-diversified financial portfolios, a risk further compounded by the investment of the employees own human capital in the company as well. Since almost all individuals are risk averse, we can expect employees to place substantially less value on their stock option package than other, better-diversified, investors would. Estimates of the magnitude of this employee risk discountor deadweight cost, as it is sometimes calledrange from 20 to 50, depending on the volatility of the underlying stock and the degree of diversification of the employees portfolio. The existence of this deadweight cost is sometimes used to justify the apparently huge scale of option-based remuneration handed out to top executives. A company seeking, for instance, to reward its CEO with 1 million in options that are worth 1,000 each in the market may (perhaps perversely) reason that it should issue 2,000 rather than 1,000 options because, from the CEOs perspective, the options are worth only 500 each. (We would point out that this reasoning validates our earlier point that options are a substitute for cash.) But while it might arguably be reasonable to take deadweight cost into account when deciding how much equity-based compensation (such as options) to include in an executives pay packet, it is certainly not reasonable to let dead-weight cost influence the way companies record the costs of the packets. Financial statements reflect the economic perspective of the company, not the entities (including employees) with which it transacts. When a company sells a product to a customer, for example, it does not have to verify what the product is worth to that individual. It counts the expected cash payment in the transaction as its revenue. Similarly, when the company purchases a product or service from a supplier, it does not examine whether the price paid was greater or less than the suppliers cost or what the supplier could have received had it sold the product or service elsewhere. The company records the purchase price as the cash or cash equivalent it sacrificed to acquire the good or service. Suppose a clothing manufacturer were to build a fitness center for its employees. The company would not do so to compete with fitness clubs. It would build the center to generate higher revenues from increased productivity and creativity of healthier, happier employees and to reduce costs arising from employee turnover and illness. The cost to the company is clearly the cost of building and maintaining the facility, not the value that the individual employees might place on it. The cost of the fitness center is recorded as a periodic expense, loosely matched to the expected revenue increase and reductions in employee-related costs. The only reasonable justification we have seen for costing executive options below their market value stems from the observation that many options are forfeited when employees leave, or are exercised too early because of employees risk aversion. In these cases, existing shareholders equity is diluted less than it would otherwise be, or not at all, consequently reducing the companys compensation cost. While we agree with the basic logic of this argument, the impact of forfeiture and early exercise on theoretical values may be grossly exaggerated. (See The Real Impact of Forfeiture and Early Exercise at the end of this article.) The Real Impact of Forfeiture and Early Exercise Unlike cash salary, stock options cannot be transferred from the individual granted them to anyone else. Nontransferability has two effects that combine to make employee options less valuable than conventional options traded in the market. First, employees forfeit their options if they leave the company before the options have vested. Second, employees tend to reduce their risk by exercising vested stock options much earlier than a well-diversified investor would, thereby reducing the potential for a much higher payoff had they held the options to maturity. Employees with vested options that are in the money will also exercise them when they quit, since most companies require employees to use or lose their options upon departure. In both cases, the economic impact on the company of issuing the options is reduced, since the value and relative size of existing shareholders stakes are diluted less than they could have been, or not at all. Recognizing the increasing probability that companies will be required to expense stock options, some opponents are fighting a rearguard action by trying to persuade standard setters to significantly reduce the reported cost of those options, discounting their value from that measured by financial models to reflect the strong likelihood of forfeiture and early exercise. Current proposals put forth by these people to FASB and IASB would allow companies to estimate the percentage of options forfeited during the vesting period and reduce the cost of option grants by this amount. Also, rather than use the expiration date for the option life in an option-pricing model, the proposals seek to allow companies to use an expected life for the option to reflect the likelihood of early exercise. Using an expected life (which companies may estimate at close to the vesting period, say, four years) instead of the contractual period of, say, ten years, would significantly reduce the estimated cost of the option. Some adjustment should be made for forfeiture and early exercise. But the proposed method significantly overstates the cost reduction since it neglects the circumstances under which options are most likely to be forfeited or exercised early. When these circumstances are taken into account, the reduction in employee option costs is likely to be much smaller. First, consider forfeiture. Using a flat percentage for forfeitures based on historical or prospective employee turnover is valid only if forfeiture is a random event, like a lottery, independent of the stock price. In reality, however, the likelihood of forfeiture is negatively related to the value of the options forfeited and, hence, to the stock price itself. People are more likely to leave a company and forfeit options when the stock price has declined and the options are worth little. But if the firm has done well and the stock price has increased significantly since grant date, the options will have become much more valuable, and employees will be much less likely to leave. If employee turnover and forfeiture are more likely when the options are least valuable, then little of the options total cost at grant date is reduced because of the probability of forfeiture. The argument for early exercise is similar. It also depends on the future stock price. Employees will tend to exercise early if most of their wealth is bound up in the company, they need to diversify, and they have no other way to reduce their risk exposure to the companys stock price. Senior executives, however, with the largest option holdings, are unlikely to exercise early and destroy option value when the stock price has risen substantially. Often they own unrestricted stock, which they can sell as a more efficient means to reduce their risk exposure. Or they have enough at stake to contract with an investment bank to hedge their option positions without exercising prematurely. As with the forfeiture feature, the calculation of an expected option life without regard to the magnitude of the holdings of employees who exercise early, or to their ability to hedge their risk through other means, would significantly underestimate the cost of options granted. Option-pricing models can be modified to incorporate the influence of stock prices and the magnitude of employees option and stock holdings on the probabilities of forfeiture and early exercise. (See, for example, Mark Rubinsteins Fall 1995 article in the Journal of Derivatives . On the Accounting Valuation of Employee Stock Options.) The actual magnitude of these adjustments needs to be based on specific company data, such as stock price appreciation and distribution of option grants among employees. The adjustments, properly assessed, could turn out to be significantly smaller than the proposed calculations (apparently endorsed by FASB and IASB) would produce. Indeed, for some companies, a calculation that ignores forfeiture and early exercise altogether could come closer to the true cost of options than one that entirely ignores the factors that influence employees forfeiture and early exercise decisions. Fallacy 3: Stock Option Costs Are Already Adequately Disclosed Another argument in defense of the existing approach is that companies already disclose information about the cost of option grants in the footnotes to the financial statements. Investors and analysts who wish to adjust income statements for the cost of options, therefore, have the necessary data readily available. We find that argument hard to swallow. As we have pointed out, it is a fundamental principle of accounting that the income statement and balance sheet should portray a companys underlying economics. Relegating an item of such major economic significance as employee option grants to the footnotes would systematically distort those reports. But even if we were to accept the principle that footnote disclosure is sufficient, in reality we would find it a poor substitute for recognizing the expense directly on the primary statements. For a start, investment analysts, lawyers, and regulators now use electronic databases to calculate profitability ratios based on the numbers in companies audited income statements and balance sheets. An analyst following an individual company, or even a small group of companies, could make adjustments for information disclosed in footnotes. But that would be difficult and costly to do for a large group of companies that had put different sorts of data in various nonstandard formats into footnotes. Clearly, it is much easier to compare companies on a level playing field, where all compensation expenses have been incorporated into the income numbers. Whats more, numbers divulged in footnotes can be less reliable than those disclosed in the primary financial statements. For one thing, executives and auditors typically review supplementary footnotes last and devote less time to them than they do to the numbers in the primary statements. As just one example, the footnote in eBays FY 2000 annual report reveals a weighted average grant-date fair value of options granted during 1999 of 105.03 for a year in which the weighted average exercise price of shares granted was 64.59. Just how the value of options granted can be 63 more than the value of the underlying stock is not obvious. In FY 2000, the same effect was reported: a fair value of options granted of 103.79 with an average exercise price of 62.69. Apparently, this error was finally detected, since the FY 2001 report retroactively adjusted the 1999 and 2000 average grant-date fair values to 40.45 and 41.40, respectively. We believe executives and auditors will exert greater diligence and care in obtaining reliable estimates of the cost of stock options if these figures are included in companies income statements than they currently do for footnote disclosure. Our colleague William Sahlman in his December 2002 HBR article, Expensing Options Solves Nothing, has expressed concern that the wealth of useful information contained in the footnotes about the stock options granted would be lost if options were expensed. But surely recognizing the cost of options in the income statement does not preclude continuing to provide a footnote that explains the underlying distribution of grants and the methodology and parameter inputs used to calculate the cost of the stock options. Some critics of stock option expensing argue, as venture capitalist John Doerr and FedEx CEO Frederick Smith did in an April 5, 2002, New York Times column, that if expensing were required, the impact of options would be counted twice in the earnings per share: first as a potential dilution of the earnings, by increasing the shares outstanding, and second as a charge against reported earnings. The result would be inaccurate and misleading earnings per share. We have several difficulties with this argument. First, option costs only enter into a (GAAP-based) diluted earnings-per-share calculation when the current market price exceeds the option exercise price. Thus, fully diluted EPS numbers still ignore all the costs of options that are nearly in the money or could become in the money if the stock price increased significantly in the near term. Second, relegating the determination of the economic impact of stock option grants solely to an EPS calculation greatly distorts the measurement of reported income, would not be adjusted to reflect the economic impact of option costs. These measures are more significant summaries of the change in economic value of a company than the prorated distribution of this income to individual shareholders revealed in the EPS measure. This becomes eminently clear when taken to its logical absurdity: Suppose companies were to compensate all their suppliersof materials, labor, energy, and purchased serviceswith stock options rather than with cash and avoid all expense recognition in their income statement. Their income and their profitability measures would all be so grossly inflated as to be useless for analytic purposes only the EPS number would pick up any economic effect from the option grants. Our biggest objection to this spurious claim, however, is that even a calculation of fully diluted EPS does not fully reflect the economic impact of stock option grants. The following hypothetical example illustrates the problems, though for purposes of simplicity we will use grants of shares instead of options. The reasoning is exactly the same for both cases. Lets say that each of our two hypothetical companies, KapCorp and MerBod, has 8,000 shares outstanding, no debt, and annual revenue this year of 100,000. KapCorp decides to pay its employees and suppliers 90,000 in cash and has no other expenses. MerBod, however, compensates its employees and suppliers with 80,000 in cash and 2,000 shares of stock, at an average market price of 5 per share. The cost to each company is the same: 90,000. But their net income and EPS numbers are very different. KapCorps net income before taxes is 10,000, or 1.25 per share. By contrast, MerBods reported net income (which ignores the cost of the equity granted to employees and suppliers) is 20,000, and its EPS is 2.00 (which takes into account the new shares issued). Of course, the two companies now have different cash balances and numbers of shares outstanding with a claim on them. But KapCorp can eliminate that discrepancy by issuing 2,000 shares of stock in the market during the year at an average selling price of 5 per share. Now both companies have closing cash balances of 20,000 and 10,000 shares outstanding. Under current accounting rules, however, this transaction only exacerbates the gap between the EPS numbers. KapCorps reported income remains 10,000, since the additional 10,000 value gained from the sale of the shares is not reported in net income, but its EPS denominator has increased from 8,000 to 10,000. Consequently, KapCorp now reports an EPS of 1.00 to MerBods 2.00, even though their economic positions are identical: 10,000 shares outstanding and increased cash balances of 20,000. The people claiming that options expensing creates a double-counting problem are themselves creating a smoke screen to hide the income-distorting effects of stock option grants. The people claiming that options expensing creates a double-counting problem are themselves creating a smoke screen to hide the income-distorting effects of stock option grants. Indeed, if we say that the fully diluted EPS figure is the right way to disclose the impact of share options, then we should immediately change the current accounting rules for situations when companies issue common stock, convertible preferred stock, or convertible bonds to pay for services or assets. At present, when these transactions occur, the cost is measured by the fair market value of the consideration involved. Why should options be treated differently Fallacy 4: Expensing Stock Options Will Hurt Young Businesses Opponents of expensing options also claim that doing so will be a hardship for entrepreneurial high-tech firms that do not have the cash to attract and retain the engineers and executives who translate entrepreneurial ideas into profitable, long-term growth. This argument is flawed on a number of levels. For a start, the people who claim that option expensing will harm entrepreneurial incentives are often the same people who claim that current disclosure is adequate for communicating the economics of stock option grants. The two positions are clearly contradictory. If current disclosure is sufficient, then moving the cost from a footnote to the balance sheet and income statement will have no market effect. But to argue that proper costing of stock options would have a significant adverse impact on companies that make extensive use of them is to admit that the economics of stock options, as currently disclosed in footnotes, are not fully reflected in companies market prices. More seriously, however, the claim simply ignores the fact that a lack of cash need not be a barrier to compensating executives. Rather than issuing options directly to employees, companies can always issue them to underwriters and then pay their employees out of the money received for those options. Considering that the market systematically puts a higher value on options than employees do, companies are likely to end up with more cash from the sale of externally issued options (which carry with them no deadweight costs) than they would by granting options to employees in lieu of higher salaries. Even privately held companies that raise funds through angel and venture capital investors can take this approach. The same procedures used to place a value on a privately held company can be used to estimate the value of its options, enabling external investors to provide cash for options about as readily as they provide cash for stock. Thats not to say, of course, that entrepreneurs should never get option grants. Venture capital investors will always want employees to be compensated with some stock options in lieu of cash to be assured that the employees have some skin in the game and so are more likely to be honest when they tout their companys prospects to providers of new capital. But that does not preclude also raising cash by selling options externally to pay a large part of the cash compensation to employees. We certainly recognize the vitality and wealth that entrepreneurial ventures, particularly those in the high-tech sector, bring to the U. S. economy. A strong case can be made for creating public policies that actively assist these companies in their early stages, or even in their more established stages. The nation should definitely consider a regulation that makes entrepreneurial, job-creating companies healthier and more competitive by changing something as simple as an accounting journal entry. But we have to question the effectiveness of the current rule, which essentially makes the benefits from a deliberate accounting distortion proportional to companies use of one particular form of employee compensation. After all, some entrepreneurial, job-creating companies might benefit from picking other forms of incentive compensation that arguably do a better job of aligning executive and shareholder interests than conventional stock options do. Indexed or performance options, for example, ensure that management is not rewarded just for being in the right place at the right time or penalized just for being in the wrong place at the wrong time. A strong case can also be made for the superiority of properly designed restricted stock grants and deferred cash payments. Yet current accounting standards require that these, and virtually all other compensation alternatives, be expensed. Are companies that choose those alternatives any less deserving of an accounting subsidy than Microsoft, which, having granted 300 million options in 2001 alone, is by far the largest issuer of stock options A less distorting approach for delivering an accounting subsidy to entrepreneurial ventures would simply be to allow them to defer some percentage of their total employee compensation for some number of years, which could be indefinitelyjust as companies granting stock options do now. That way, companies could get the supposed accounting benefits from not having to report a portion of their compensation costs no matter what form that compensation might take. What Will Expensing Involve Although the economic arguments in favor of reporting stock option grants on the principal financial statements seem to us to be overwhelming, we do recognize that expensing poses challenges. For a start, the benefits accruing to the company from issuing stock options occur in future periods, in the form of increased cash flows generated by its option motivated and retained employees. The fundamental matching principle of accounting requires that the costs of generating those higher revenues be recognized at the same time the revenues are recorded. This is why companies match the cost of multiperiod assets such as plant and equipment with the revenues these assets produce over their economic lives. In some cases, the match can be based on estimates of the future cash flows. In expensing capitalized software-development costs, for instance, managers match the costs against a predicted pattern of benefits accrued from selling the software. In the case of options, however, managers would have to estimate an equivalent pattern of benefits arising from their own decisions and activities. That would likely introduce significant measurement error and provide opportunities for managers to bias their estimates. We therefore believe that using a standard straight-line amortization formula will reduce measurement error and management bias despite some loss of accuracy. The obvious period for the amortization is the useful economic life of the granted option, probably best measured by the vesting period. Thus, for an option vesting in four years, 148 of the cost of the option would be expensed through the income statement in each month until the option vests. This would treat employee option compensation costs the same way the costs of plant and equipment or inventory are treated when they are acquired through equity instruments, such as in an acquisition. In addition to being reported on the income statement, the option grant should also appear on the balance sheet. In our opinion, the cost of options issued represents an increase in shareholders equity at the time of grant and should be reported as paid-in capital. Some experts argue that stock options are more like contingent liability than equity transactions since their ultimate cost to the company cannot be determined until employees either exercise or forfeit their options. This argument, of course, ignores the considerable economic value the company has sacrificed at time of grant. Whats more, a contingent liability is usually recognized as an expense when it is possible to estimate its value and the liability is likely to be incurred. At time of grant, both these conditions are met. The value transfer is not just probable it is certain. The company has granted employees an equity security that could have been issued to investors and suppliers who would have given cash, goods, and services in return. The amount sacrificed can also be estimated, using option-pricing models or independent estimates from investment banks. There has to be, of course, an offsetting entry on the asset side of the balance sheet. FASB, in its exposure draft on stock option accounting in 1994, proposed that at time of grant an asset called prepaid compensation expense be recognized, a recommendation we endorse. FASB, however, subsequently retracted its proposal in the face of criticism that since employees can quit at any time, treating their deferred compensation as an asset would violate the principle that a company must always have legal control over the assets it reports. We feel that FASB capitulated too easily to this argument. The firm does have an asset because of the option grantpresumably a loyal, motivated employee. Even though the firm does not control the asset in a legal sense, it does capture the benefits. FASBs concession on this issue subverted substance to form. Finally, there is the issue of whether to allow companies to revise the income number theyve reported after the grants have been issued. Some commentators argue that any recorded stock option compensation expense should be reversed if employees forfeit the options by leaving the company before vesting or if their options expire unexercised. But if companies were to mark compensation expense downward when employees forfeit their options, should they not also mark it up when the share price rises, thereby increasing the market value of the options Clearly, this can get complicated, and it comes as no surprise that neither FASB nor IASB recommends any kind of postgrant accounting revisions, since that would open up the question of whether to use mark-to-market accounting for all types of assets and liabilities, not just share options. At this time, we dont have strong feelings about whether the benefits from mark-to-market accounting for stock options exceed the costs. But we would point out that people who object to estimating the cost of options granted at time of issue should be even less enthusiastic about reestimating their options cost each quarter. We recognize that options are a powerful incentive, and we believe that all companies should consider them in deciding how to attract and retain talent and align the interests of managers and owners. But we also believe that failing to record a transaction that creates such powerful effects is economically indefensible and encourages companies to favor options over alternative compensation methods. It is not the proper role of accounting standards to distort executive and employee compensation by subsidizing one form of compensation relative to all others. Companies should choose compensation methods according to their economic benefitsnot the way they are reported. It is not the proper role of accounting standards to distort executive and employee compensation by subsidizing one form of compensation relative to all others. A version of this article appeared in the March 2003 issue of Harvard Business Review .